REGULOWANIE KONTAKTÓW Z MAŁOLETNIM DZIECKIEM

Zgodnie z przepisem art. 113 § 1 i § 2 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo, ale jednocześnie i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów.

Konieczność regulowania kontaktów z dzieckiem pojawia się w związku z rozwodem lub rozstaniem rodziców. Częstym problem jest utrudnianie kontaktów z dzieckiem przez jednego z rodziców.

Kontakty z dzieckiem to m. in. przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Jeżeli wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy ograniczy utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem. Ograniczając kontakty sąd może w szczególności:

• zakazać spotykania się z dzieckiem
• zakazać zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu;
• zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców albo opiekuna, kuratora sądowego lub innej osoby wskazanej przez sąd;
• ograniczyć kontakty do określonych sposobów porozumiewania się na odległość;
• zakazać porozumiewania się na odległość

 Jeżeli utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem poważnie zagraża dobru dziecka lub je narusza, sąd może całkowicie zakazać ich utrzymywania.

Uregulowanie kontaktów z dzieckiem może przybrać wiele form, w zależności od sytuacji prawnej dziecka oraz możliwości zgodnego porozumienia się rodziców:

• porozumienie faktyczne między rodzicami – bez ingerencji sądu
• wyrok rozwodowy
• postanowienie sądu opiekuńczego
• ugoda sądowa
• ugoda zawarta przed mediatorem – w toku postępowania sądowego lub nawet poza nim